‘Bent u nuchter?’, vraagt een donkere man vanachter zijn balie.
‘Nee, neger, niet altijd. Bij tijd en wijle ben ik tamelijk zwaar op de hand’, antwoordt mijn vriend Jan. Met die altijd natte bovenlip staat hij met zijn harde stem het zaakje weer op te kloten. Waar ik dus weer zoals al die voorgaande keren bij sta alsof ik er niet ben.
Naast de immer huilende Turkse tegenover ons wordt een vrouw op haar plek gereden die het Avé Maria inzet. Rita en ik kijken elkaar even aan op een wijze dat ‘deze nieuwe’ onze privacy verstoort. We waren immers bezig met serious business. Met het digitaal bestellen van een diner bijvoorbeeld. Of met de aanzet tot een recensie over ons nieuwe onderkomen, waarvan, toegegeven, de eigenaar zich loyaal ontfermt over ieder nieuw gezelschap. Pluspuntje op het evaluatieformulier.
Ook het tweede en derde couplet hadden niet gehoeven, maar klant is koning. Zeker in dit geval. En anders wen je er maar aan, zal de bediening denken. En gelijk heeft die.
Begin 1500 keerde Ridder Haelewijn ‘de Viriele’ na een kruistocht terug met een nare penisaangelegenheid. Zijn harnas was in bepaalde situaties te krap waardoor hij regelmatig zijn zaak kneusde. Om de vervelende beknellingen te verhelpen bracht hij een bezoek aan smid Egerius, lid van het Scaldische Harnasgilde.
‘Goede ende moarn, smid Egerius. Hoe vergaet het uwe?’
‘Goede ende moarn, ritter Haelewijn. Het vergaet mi reedelijck. Hoe vergaet het uwe?’
‘Nit geschwint, waerde smid. Telkenmaele wannear er vrouwelijk skoon min vizier inschreit, dan kneus ick min zaeck?’
‘Uwe zaeckje?’
Voorzichtig tikte Haelewijn op het metaal dat voor zijn kloris hing.
‘Nei, min zaeck’…
‘Ag soo… Uwe zaeck’, antwoordde de smid… ‘Om uwe nesterij van sijnen druck te bevriën, kan ick uwe kuras forzien van eenen schaefschagt.’
‘Dan keer ick morgan na het crieken werre voor din scharnier. Groete hu uwe joncvrouwe.’
Armando!! Eén van ‘s Neerlands grootste creatieve geesten in een te kort filmpje samengevat. Met passages uit ‘Portret van een vriend’ 2005 / 2006, geregisseerd door Cherry Duyns. Met muziek van Michael
Nyman – Time lapse en Peter van Driel – Soon….
Het was vandaag weer een bedrijvig komen en gaan bij De Tampeloer. Uitbater Nico, pornokoning in hart en nieren, staat voor zijn deur en rookt het laatste Cameltje van de lange werkdag. Na de verbouwing rookt hij buiten. Daar waar eerst twee dikke tieten boven de etalage hingen, spuit nu een door neon verlichte lul wit knipperend sperma langs de pui van zijn hormonale heiland. Het compleet gerenoveerde perceel aan het Damplein draait sinds kort weer overuren voor de geile Groningers met een seksueel dubbelleven.
Zijdelings tuf ik per ongeluk een spuugje op de mouw van een veel te grote Creool die naast mij voor het stoplicht wacht. Nadat ik mijn fluim in een plooi van zijn mouw heb zien verdwijnen, probeer ik zo stoer als mogelijk langzaam omhoog kijkend zijn ogen te vinden. Ik bedenk mij tijdens het opkijken. Hij is te groot. Te dreigend donker ook. Hij zal op mij neerkijken als ik zijn blik gevonden heb. En ik sta al met 0-4 achter.
‘Mooie fiets’, probeer ik, kijkend naar zijn schouder. Maar hij zwijgt.
Kennelijk heb ik iets gemist, want op een kinderfeestje blijk ik de enige die zich verbaast over het doorgeschoten maatwerkmenu. Ze krijgen allemaal wat anders te eten en dan nog zit er naast ieder kindje een ouder om eventuele tekortkomingen naar de gastvrouw te vergoelijken.
Recente reacties